शनिवार, २८ जानेवारी, २०१२

शाळा

शाळा नावाचं पुस्तक वाचल होत मी २००६ साली, दीदीने दिलं होत मी इंग्लंड ला गेलो तेव्हा. मला काहीच माहित न्हवत पुस्तका बद्दल, म्हणजे एखाद्या पुस्तका बद्दल आपण ऐकतो आणि मग वाचतो, पण शाळा मी तसच वाचल परदेशात, शाळा सोडून वीस वर्षा नंतर......(इंग्लंड हा विषय वेगळा आहे आणि त्यावर एक अखका ब्लोग लिहिला आहे)

आपण बघा जेव्हा पुस्तक वाचतो तेव्हा एक इमेज तयार करतो तशी मनात एक शाळा तयार केली मी, त्यातली माणसं , मुलं तयार केली होती. बहुदा सिनेमा आणि पुस्तकात तफावत असते कारण आपण मनात एक चित्र तयार करतो म्हणून.  आजच मी शाळा बघितला (सिनेमा पाहिला).

सिनेमा म्हणून चांगलाय, पुस्तक वाचल असेल तर जरा कुठे तरी कमी पडतो अस वाटतं, पण माहित नसेल काहीच तर छान आहे. पुस्तकात सगळ्या गोष्टी रंगवल्या आहेत, सिनेमात तेवढासा वेळ नाही मिळालाय म्हणजे त्या शाळेच्या आधी त्या इमारती मध्ये बसतात मुलं ती जागा पुस्तकात छान रंगवली आहे,  सगळ्यांचा लहान पणी एक अड्डा असतो, तो एकदम पटतो पुस्तकात, सिनेमात अजून रंगवायला हवा होता,  हिरो चा आणि शिरोडकर च प्रेम, लाईन पुस्तकात जेवढा आहे तेवढा सगळं घेतलंय पण म्हणून ते  जास्त  वाटत, आणीबाणी पुस्तकात चान दाखवली आहे ते इथे कमी पडत चित्रे ह्याचा क्यारेक्टर अजिबात रंगवल नाहीये, जरा वाईट वाटत कारण न दोन घनिष्ट मित्र कधीच खूप बोलत नाहीत एक मेकांशी, पण सगळ दोघांना माहित अस्त. नाही म्हणायला स्काउट ची पिकनिक दाखवली आहे, पण चित्रे आणि जोशी ह्यांची मैत्री नीट नाही रंगवली. चित्रे च खूप छान व्यक्तिमत्व दाखवल आहे पुस्तकात, मला जाम आवडला होता, म्हणून असेल, पण एक चांगला मित्र हा असाच असतो तो थोडा कमी रंगवला आहे.

पण कस आहे न कि नुसता सिनेमा म्हणून पाहिला तर छान आहे.  एक तर सगळ्यांचे अभिनय अतिशय सुरेख, जी पात्र निवडली आहेत ती अगदी चपखल बसली आहेत. शिरोडकर तर फार गोड आहे (मोठे पणी सुंदर होईल) म्हात्रे , फावडा, मामा, आई , बाबा , शाळेतला शिपाई अगदी "perfect". जागा जी निवडली आहे ती फार छान, कॅमेरा , संगीत सगळं हव तस, म्हणजे मी जस माझ्या मनात चित्रित केल होत त्याच्या जवळ पास आहे.

आता गोष्ट सांगायला हरकत नाही :).

सिनेमा सुरु होतो शाळेत, गावातली शाळा , मराठी मध्यम, छान सुंदर बाई असते शिकवायला जास्त वेळ न घालवता त्यांनी सरळ विषयाला हात घातलाय, म्हणजे शाळेत अभ्यास असतो एक हुशार मुलगा एक सगळ करणारा एक गुंड पण चांगला दोन चार छान मुली शाळेतली गम्मत. वेळ असते १९७५ emergency ची , ते रंगवलं नाही पुस्तक वाचलत तर लक्षात येत. एक कडक बाई असते ती खूप मारते पोरांना, एक चान लाडके सर असतात त्यान्च्या विषयी थोड दाखवल आहे, मग एक
mod मुलगी येते.   पुढे आपण शाळेत करतो तसच, मुलींना बघण , इम्प्रेस करण तसच. मला हल्लीच माहित नाई, पण मी शाळा ८५ साली संपवली ही शाळा ७५ सालची आहे, फरक आहे पण तेवढा नाही (हल्ली सहा महिन्यात मोबाइल च नाव मोडेल येत). पण सगळ्याचं बालपण तसच अस्त ना हो?  आपल्याला उगीच वाटत कि नवीन पिढी आगाऊ, पण आपल्या बद्दल पण लोक तसच म्हणत असतील न?

सिनेमात सगळ्यांची नाती फार सुरेख दाखवली आहेत, मामा भाचा पण छानच, वडील मुलगा छान, मित्र छान, बहिण भाऊ समर्पक आईची काळजी योग्य, तो मुलगा आणि मुलगी भेटतात ते पण छान वाटत, अजून रंगवल अस्त तर अवडल अस्त.

एक महत्वाची गोष्ट म्हणजे शाळा हा सिनेमा लहान मुलांचा नाही, शाळा सोडून अनेक वर्ष झालेल्यान साठी आहे :).

कलाकार सगळे चांगले आहेत, दिलीप प्रभावळकर, नंदू माधव, संतोष जुवेकर, जितेंद्र जोशी आणि सगळी बचे मंडळी

आणखी काही सांगत नाही पाहूनच या, एक नम्र विनंती download करून पाहू नका ही चोरी आहे,  तुम्ही चोर आहात का? असाल तर करा आणि पहा.......मला कळल तर मी १०० टक्के तक्रार करेन.

























शनिवार, २१ जानेवारी, २०१२

sahajach

माझी मावशी वारली, सुरता ला रहायची , कष्ट केले आयुष्य भर पण तशी सगळ नीट होउन गेली, माझी मावस बहिण वारल्या नंतर खच्लीच ती.

पण मी लिहायला बसलो त्याचा  कारण vegala  आहे.  मी सूरते ला दोन वर्षा दोनदा गेलो आणि दोन्ही वेळेला असा गेलो, दोन्ही वेळेला दोन दिवस ठेवला होता दोघिना मोर्ग मधे कारण माझी भावंड USA मधे रहातात आणि दोन्ही वेळेला बॉडी आणायला मी गेलो. माणुस गेला की आपन लगेच बॉडी म्हणतो, म्हणजे जीव असेल तर व्यक्ति आणि गेल्यावर नुसती बॉडी आपण सरळ  अगदी साधा हिशोब ठेवला आहे ,  बाकीच्या वेळी उगीच गुनता करतो, अगदी अलिप्त होतो कधी कधी.

गेल्या खेपेस जेव्हा "बॉडी" आत सोडली अग्नि मधे  (इलेक्ट्रिक होत) आणि बाहर बसलो होतो वाट पाहत तीथे  दुसरे कुणी लोक पण  आली होती , वेगळी कोणाला तरी घेउन आले असतील, आणि थोडा वेळ होता म्हणून त्याने फरसान काढल आणि खायला बसले तीथेच स्मशानात , बापरे अजबच.

आता  ह्या वेळी पण स्मशानात जत्रा होतो अगदी लहान मूल पण होती मजा म्हणून आणि आम्हाला ढकलून ती लोक पुढे बघ्याची गर्दी करत होती माला फार विचित्र वाटल हसू का रडू  ते पण नाही समजल.....

रविवार, १५ जानेवारी, २०१२

Marathon 2012

पहाटे चार चा गजर लावला पण सवयी प्रमाणे रात्र  भर  घड्याळ बघत होतो , शेवटी पाऊणे चार ला उठलो . मी का Marathon धावतो ? (मी खूप गोष्टी का करतो? )  हा  प्रश्न मी सकाळी मलाच विचारतो , छान  गुलाबी थंडीत महिना भर practice  करताना पण मी हाच विचार करायचो , ह्याचं उत्तर मला तासा भारत मिळालं एका माणसाच्या t -shirt  वर लिहीलं होत, "Pain is temporary, acievement is permanent" .

माझ्या चेहरयावर enquiry counter चा बोर्ड आहे का कोण जाणे मलाच सगळे प्रश्न विचारतात, अगदी बंगलोर असो कि गुरगाव, अगदी कानडीत मला विचारायचे लोक अमुक अमुक रस्ता कुठे आहे म्हणून? (नाई म्हणायला बडोद्याला एका छान दिसणाऱ्या मुलीने मला गुजराती कम इंग्रजी मध्ये काहीस विचारलं होतो तेव्हा मला बारा वाटलं होतो म्हणा, पण तिला रस्ता माहित असणार कारण ती पुढच्या गाळीतच वळली , असो ) स्टेशन वर पण त्या स्टोल वाल्या माणसाने विचारला किधर जा रहे सब लोग? म्हंटल धावायला बांद्रा ते वी टी, काय वेड्या सारखं असा चेहरा केला त्याने.

पण मुंबईकरांचा उत्साह मात्र बघण्या सारखा आहे रस्त्यात किती लोक असतात बघायला. धावणारे ३०००० तर बाग्णारे लाख, सकाळी फक्त प्रोत्साहन द्य्याला येतात, बिस्कीट म्हणू  नका केळी म्हणू नका पाणी म्हणू नका सगळ देतात , मोठ्याने गाणी लाऊन cheer up करतात.

मी परीक्षेच्या  आधी कुणाशी काही बोलत नाही, लोकांनी खूप अभ्यास केला आणि मला काहीच येत नाही असा वाट्त, गेल्या आठवड्यात मी पेपर उघडला आणि जाम घाबरलो, लोक दोन तास रोज धावतात काय काय खातात , बापरे मी तर साधी  भाजी पोळी आमटी खातो, काम असेल तर रोज धावत पण नाही, काही खर नाही अस वाटलं, पण जमल बुवा , जवळ पास १५ की मी धावलो न थांबता, पण शेवटचे ५ की मी तास घेतात.

सगळ्यांची धावण्याची पद्धत फार वेगळी असते,  आणि एक म्हणजे नवीन धावणारे लगेच कळतात, सुरवातीला जोरात धावतात आणि मग ढेपाळतात, काही लोकांना मुलगी पुढे गेली कि त्रास होतो मग जोरात जातात आणि फसतात. काही लोक मस्त धावतात साध सरळ सोप ... मिलिंद सोमण ला पहिला, साला चिकना आहे, सेहेचाळीस चा असेल पण ४२ की मी धावतो.


marathon  मला आवडत कारण त्यात पाहिलं येण्याची गरज नसते, पूर्ण धावलो तरी झिन्कल्या सारखं असत आणि सगळे धावणारे एक मेकांना मदत करतात, सकाळी एक माणसाने मला विचारला  choclate ? नको म्हंटल मी, tired ?  मी नाई म्हंटल हसला आणि गेला पुढे, वाटेत लोक काहीतरी वाटत असतात पण ते रस्त्याच्या कडेला मी मध्ये धावत होतो आणि एक बाई संत्र वाटत होती सोललेला, आपल्यला आता कळत नाई पण धावताना खूप फरक पडतो एका फोडीने , तर मला धावताना परत बाजूला जाऊन घेण्याची ताकत न्हवती बाजूला एक मुलगी धावत होती तिला कळल मला हवंय, घेतला तिने आणि पुढे येऊन मला दोन फोडी दिल्या, ह्या छोट्या गोष्टींनी खूप फरक पडतो, टी वी वाले फक्त गोरे दाखवतात हे सगळ नाही दाखवत , ही खरी मुंबई आणि हेच ते स्पिरीट .

वाटेवर एक बाई wheelchair वर आम्हाला प्रोत्साहन देत होती, आलंच झाला थोडाच बाकी आहे असा म्हणाली :) , लोकांचा उत्साह बघूनच आम्ही उरलेले अंतर कापतो.   चर्चगेट ते वी ती अंतर दीड एक की मी आहे, पण येत येत नाही २० आणि २१ की मी मध्ये खूप अंतर असत :). गम्मत म्हणजे रस्ता माहित असला न की जास्त त्रास होतो, अजून खूप अंतर आहे अस वाटत राहत ,
fountain पासून एक की मी अंतर ऊर्त मला एकाने विचारलं, किती उरलंय, म्हंटल हे आल, त्याला माहित होत अंतर, हसला आणि Thanks buddy  म्हणला.

भवन्स कॉलेज च्या बाजूला पारसी लोकांची छान घर आहेत, तिथे एक बाई तिच्या (धावणाऱ्या ) मुलीकडे बघून म्हणाली "स्वीटी यु आर लुकिंग जस्त ग्रेट", सगळ्यांनी वळून पाहिलं (मी पण ) खरच सुंदर होती मुलगी :), अश्याच गोष्टींची मजा असते.

सगळ्यात आनंद होतो ते , अंतर संपल्यावर सगळं कष्ट केलायचं समाधान वाटत. काही लोक तर शेवटी धूम पाळतात, मला जाम नवल वाटत,  पाय उचलत सुधा नाहीत नंतर तर.

पण एकदा तरी सगळ्यांनी धावायला हवच एक अनुभव आहे, अडीच तीन तासाचा प्रवास एकदा करून बघा, मुंबई का बेस्ट आहे ते कळेल, त्या देल्ली वाल्यांनी गुल पनांग ला एकटी गाठून चाळे केले होते आणि इकडे बघा लोक, फुकट गोष्टी वाटतात आणि अनोळखी माणसांना प्रोत्साहन देतात, मुंबईचा कंटाळा आला , सोडली पाईजे अस म्हंटल की अस काही तरी hot मग आम्ही परत त्या सगळ्या शिव्या देत इथेच राहतो...










  

शनिवार, १४ जानेवारी, २०१२

Jogging

मी दररोज सकाळी धावतो (म्हणजे तबियती साठी   एरवी , पोटासाठी , आपल्यांसाठी , आपल्यान पासून संकटापासून , संकटा पाठी........) कारण मी माराथोन मध्ये भाग घेतो २१ K .M  धावतो सगळं नाही, वेळ मिळाला कि जातो  धावायला, आमच्या इथे एक पार्क आहे तिथे जातो रसत्या वर जात नाही (कारण कुत्रे मागे लागतात आणि मी कुत्र्यांना घाबरतो, हे धीट पणे सांगतो ). पण धावताना बाकीच्या लोकान कडे बघतो (बाईका कमीच येतात, नाहीच म्हणा न ), नुसते काय धावायचा १०-१२ फेर्या , दोन नंतर कंटाळा येतो तेच तेच बघायला, म्हणजे बघा झाड कसा दहा फेर्या नंतर तसच दिसतं, पण माणूस बघा तिसर्या फेरी पर्यंत घामेघूम होतो हळू धावतो, चालतो, मजेशीर तोंड पण करतात काही माणसं.

आमच्या ground  मध्ये एक Forest  Gump येतो , म्हणजे नुसता धावतो सुसाट (म्हणजे जोरात. मी मैदाना मध्ये नाही सुसाट, बाकी खूप सारं सुसाट :). ).  म्हणजे मी दोन एक महिने जातो Marathon जवळ यायला लागली कि , खूप नाही पण १० -१२ फेर्या मारतो, पण हा पठठा माझ्या आधी धावत असतो आणि नंतर पण, फक्त एकदाच त्याला लवकर जायचं होत म्हणून माझ्या आधी गेला, मग मी पण जोश्यात अजून दोन मारल्या फेर्या . कितेक वर्ष त्याला बघतो मी, पण काही हसत वगेरे नाही तो, बाकीचे लोक स्मित तरी करतात , संघाचा आहे तो (राष्ट्रीय स्वम्सेवक संघ) , शाखा  असते नंतर त्यात तो असतो, मी जाईचो शाकेत लहान पणी, अजून इथे नाही गेलो घाईत असतो मी म्हणून हे झालं कि जाईन एक दिवस, अजून बर्यापैकी प्रार्थना  येते माला (नमस्ते सदा वत्सले मातृभूमे....).

काही लोक इस्त्रीचे कपडे घालून अंघोळ दाढी करून येतात काही लोक उगीच येतात एखादी  फेरी मारली की गप्पा मारतात, काही बाईका  येतात नित्य नियमाने मुलांना शाळेत सोडून, नवर्याला दाबा द्यायच्या आधी, फटाफट फेर्या मारतात आणि जातात, कुठे हि बघत नाहीत, काही लोक फोन वर पण बोलतात, काही फोन वरच बोलायला येतात विशेष करून मुली  (धन्य बाबा ते प्रेमी युगल), काही लोक अगदी नित्य नियमाने येतात ती कामात अगदी हुशार असतील , नीट नेटकी असतील. काही तर अनवाणी धावतात काही च्प्लान  मध्ये धावतात, पण येतात, मध्ये मध्ये एक watchman पण यायचा, (दिवस भर झोप काढतो , म्हणून येत असणार ) कौतुक वाटत मला. काही लोक अगदी खरे खुरे धावतात नित्य नियमाने, ठरलेलं फेर्या मारतात चड्डी बनिअन आणि नैकी चे बूट घालतात.

काही म्हातारे बिचारे नुसते येऊन बसतात मग चार लोक आली कि बोलतात मी जाई पर्यंत जात नाहीत (काही तरी विचार येतात, जाऊ दे आता ) मग काही तिथे लाफ्टर क्लब मध्ये येतात, दिवस भारत तेवढेच हसणारे लोक पण असतात त्यात, पण त्यात एक लीडर असतो तो सांगतो टाळ्या वाजवा हसा , एक दोन दा मी दचकलो होतो त्यांचा अवज ऐकून,  हीईईए हा हा हा ईई हा असा काई तरी करत होते.

खूप लोक योगा करतात, काई भर भर चालतात काई खेळतात, पण वातावरण छान असत. गम्मत म्हणजे जॉग करताना काई लोक शर्यत लावतात मी पुढे गेलो  कि जोरात पुढे जातात, काई लोक रमत गमत चालतात आणि मध्ये येतात आमच्या . पण त्यांना ते लक्षात येतच नाई. काई माणसं नुस्त झोपाळ्यावर बसतात.

तिथे एक जाड जूड  माणूस ते फळांचे  आणि पानांचे रस  विकतो, मला अजून माहित नाई काय आहे ते, मी नुस्त mix  मागतो कारण मालां काय मागायचा तेच माहित नाईये, पण मी  पितो कारण मला ते सगळं आवडता, कडू असतं ते, पण मी तोंड वाकड न करता पितो (तक्रार न करण्याचा स्वभाव).

पण मला वाटत कि सगळ्याच ठिकाणी असच होत असणार...




















रविवार, १ जानेवारी, २०१२

Happy New year

Happy  New  year 

एकदा मला माझा मित्र विक्टर पाडव्याला म्हणाला ,  कि काय करणार घरी , म्हंटल  काही गोड असेल, देवळात जाऊ आणि झाल . तो म्हणाला कैसे हो दारू नाही मटण नाही मग celebrate कसं करता ? खरय न? पण मला आवडत, मी एकतीस डिसेंबर पण साजरी करतो (ती पण वर्षातून खूप वेळा)  :) , पण नवीन वर्ष मात्र एकदम आळशी जातं, झोपेत, त्या पेक्षा पाडवा बरा.

दर वर्षी मी ठरवतो कि ह्या वर्षी नवीन वर्ष अगदी छान साजरा करू पण नेमका एकतीस ला कुणी भेटतं आणि सगळं फूस होत. हल्ली मी मी काय करणार वर्षात काय सोडणार अस काही ठरवत नाही,  एक साधा दिवस हा म्हणून एक जानेवारी कडे बघतो. आज सकाळी म टा वाचत होतो , त्यात पु.लंचा एक लेख होता , बाकी सर्व सोडून तो आधी वाचला , एकदम बरं वाटला, राहून गेलेली गोष्ट हे सदर आहे , त्यांचं पण काही राहून गेलं करायचं? असा वाटलं न ? म्हणजे मला तर अनेक जन्म घ्यावी लागतील त्यंनी केलेल्या अर्ध्या गोष्टी करायला , प्रामाणिक पणे लिहिलं होत, ह्या वर्षी  थोडं जास्त लिहायचं गेल्या वर्षी पेक्षा.    पण नवीन वर्षी सकाळी सकाळी पर्वणीच म्हणायची , अनपेक्षित   मिळालेल्या गोष्टींचं अपरूप  जास्त वाटत , तुमच्या ब्लोग विषयी अनपेक्षित मिळालेलं कमेन्ट मनाला सुख देऊन जात.

मी पण ठरवलंय ह्या वर्षी मनात फार ठेवायचं नाही , वाईट बोलायचं नाई , एखादी गोष्ट आवडली कि मात्र लगेच बोलायचं , मनापासून बोललं न कि समोरच्या ला पण ते पटतं. स्वताला आवडेल त्या गोष्टी करायच्या , स्वतावर पण  थोडं प्रेम करायचं , अभ्यास कारायचा :) , प्रामाणिक राहायचा स्वताशीच , मी स्वताशीच फार खोटं बोलतो (जगाशी मात्र खर), म्हणून जास्त त्रास होतो.

मी लहान पणी पेटी शिकलो होतो आता विसरलो साफ, ती परत शिकायची आणि marathon ची प्रक्टिस जुलै मध्ये चालू करायची ....एवढा झाल तरी पुरे :)